6 Şubat depremi günlerinde görevdeyken yazdığım şiirim.
O günler geri gelmesin.
ADIYAMAN
Depremin ilk günü gelmiştim sana
Nasıl derim ki ben “gül, Adıyaman”?
Şimdi dönüyorum sıladan yana
Diyemem ki “hoşça kal Adıyaman”
Şubat ayının, henüz ilk haftası
Boynuna takılmış idam yaftası
Söze, hitaplara sığmaz bu yası
Anlatabilir mi dil, Adıyaman?
Akşama yakındı eline vardım
Seni, bitap, bitgin yıkılmış gördüm
Ağlayıp elimi dizime vurdum
Dayanmazdı buna kul, Adıyaman
Sesin duyulunca koşuştu herkes
Doğudan, batıdan hepsi tek nefes
Cevap bulmasaydı sendeki bu yas
O zaman denirdi “öl Adıyaman”
Bırakmadı kardeşlerin o halde
Gördüm kimi gelmiş, kimisi yolda
Baktım seferberlik vardı her ilde
Sen yalnız değilsin, bil Adıyaman
Yollara düşmüştü Van, Diyarbakır
Aksaray'dan Eskil, Ortaköy, Bozkır
Isparta’lı Fatma, Bartın'lı Bekir
Uzandı her yandan el, Adıyaman
Evlatların, Kâhta, Besni, Sincik, Tut
Samsat'ın, Gerger'in elinden de tut
Gölbaşı, Çelikhan, Cendere, Nemrut
Kudreti kendinden al Adıyaman
Safvan bin Muattal manevî kârın
En büyük hazinen, en büyük varın
Şayet başın dara düşerse yarın
Himmet kapısını çal Adıyaman
Eğer üşürsen, ben yazda ayazım
Ne kışım, baharım kalır ne yazım
Bundan böyle Hakk'a bir tek niyazım
Dört mevsim bahtiyâr ol Adıyaman
24.02.2023, Adıyaman
Mustafa TOPAL (Fevrî)
