BU DÜZEN….
Çok eskiye gitmeye gerek yok,
Bundan 10-15 sene evveline baksak yeter.
İnsanlarda bir samimiyet, bir güven havası vardı, hal-hatır vardı…Bir kahvenin kırk yıl hatırı vardı gibi.
Bir sana iki bana vardı !!! Rabbena hep bana yoktu mesela !!!
Yardımlaşma vardı, en azından utanma duygusu vardı kaybetmediğimiz,
En azından verilen sözler tutulmaya çalışılırdı, tutulamasa da bir ezikliği olurdu.
Kime güveneceğini bilir, kimden uzak durulacağına dair kararlar verilirdi yerli yerinde,
Kiminle yola çıktığın önemliydi…
Nadiren olsa da yanılırdık verdiğimiz kararlardan, sorgulardık kendimizi.
Çocukluğumuzda topaç çevirirdik , ama sadece topaç, oyun olsun, zaman geçsin eğlenelim diye.
Güzel günlerdi yine de o günler…
Özlemiyor değilim yani.
Şimdi samimiyet ayaklar altında, güven perişan, hal-hatır uykuda. Kahve acımış, binbir türlüsü çıkmış, tadı bahane.
Gözünün içine baka baka hep bana,
Reklam modunda yardımlaşma, kalmadı haya…
Söz mü ? Hatırlatmayın sakın !!! Cevabı çok kötü. Gerçi üzerine alınan olursa.
Güvenmiyor kimse kimseye, Sorsan ‘’ kime güveneceksin, babama güvenmiyorum ‘’ cevabıyla karşı karşıyasın…
Dün sövdüğünle bu gün yan yanasın ? Hayırdır diyen yok !!!
Aşağıladıklarınla rüyalar alemindesin, gardaşsın, kankasın ?
Arkasından atıyor, yanında yer alıyorsun,
Yalanlarına kendin inanıyorsun…
Yola çıktığını yolda satıyorsun, evet iyi bir pazarlamacı olabilirsin ama çok göze batıyorsun…
Öz eleştiri yapmıyoruz, anlık düşünüyor anlık yaşıyoruz hayatı,
Yaptıklarımızla eğleniyoruz aslında,
Eğleniyor muyuz topaç oynadığımız gibi…
