SEN LEYLA GÜLDÜN,
BEN MECNUN OLDUM!
Ne suç bendedir, ne günah benim
Sen Leyla güldün, ben Mecnun oldum!
Aşkınla yandı kavruldu tenim…
Sen Leyla güldün, ben Mecnun oldum!
Çağladı gözlerinden aşk nehri
Sel aldı, kumla doldu kalp şehri,
Ay gülüşle, vurdun gönle mührü
Sen Leyla güldün, ben Mecnun oldum!
Gül’dün, adım adım geldin selvi
Dağ oldu zerre gam, kül can evi,
Tattım, bir tebessüm, çöl alevi…
Sen Leyla güldün, ben Mecnun oldum!
Yürek nâr, tutuştu göz ucumdan
Sevda kor, sızdı, aktı avcumdan,
Hilâl kaşınla, gönül burcumdan
Sen Leyla güldün, ben Mecnun oldum!
Arzı çekip aldın, loşluktayım
Göğü kırıp böldün, boşluktayım…
Aklı düşe sardın, hoşluktayım…
Sen Leyla güldün, ben Mecnun oldum!
Ne gün doğdu, ne bir akşam indi
Karıştı kara mor, gökler dondu,
Gözlerim kuşça, gamzene kondu
Sen Leyla güldün, ben Mecnun oldum!
İlmek ilmek söküldü, ruhum, ip…
Çöle çekti ellerin, gerdirip…
Ceylanca eteğinde gezdirip
Sen Leyla güldün, ben Mecnun oldum!
Aynı göz müydü, Hallâc’ı vuran
Yunus Emre’yi yola vurduran,
Sen miydin, Bistâmî’yi yorduran…
Sen Leyla güldün, ben Mecnun oldum!
Yüzünden ötesi yok aynamda
Kalpte sen, ruhta sen, ‘’Aşk’’ yanımda,
Hâk dergâhı oldun şu canımda
Sen Leyla güldün, ben Mecnun oldum!
Tanımam ben beni, deli bildim
Aşkı hârım, gönlü külü bildim,
Yaktın da, bülbülü, gülü bildim,
Sen Leyla güldün, ben Mecnun oldum!
Naz eyle, devrilsin! Gönül çınar,
Çağlasın aksın, gözyaşım pınar…
Bil ki, mum da, pervâne de yanar…
Sen Leyla güldün, ben Mecnun oldum!
