UTANDIM 1
Kimsemiz yok derken ezan okundu,
Nasıl mahcup oldum, nasıl utandım!
Rabb’imin daveti kalbe dokundu,
Nasıl mahcup oldum, nasıl utandım!
Kendi gafletimden Hak’tan utandım!
Doluyu ararken boşu görmedim,
Boyluyu ararken hoşu görmedim!
Soyluyu ararken huşu görmedim,
Nasıl mahcup oldum, nasıl utandım!
Kendi gafletimden Hak’tan utandım!
Nefse boyun eğdim fikirden oldum,
Zülfü yâre değdim zikirden oldum!
Hem ağa hem beydim şükürden oldum,
Nasıl mahcup oldum, nasıl utandım!
Kendi gafletimden Hak’tan utandım!
Yanaklarda yanan alı görünce,
Dudakta damlayan balı görünce!
Yaprakta sallanan dalı görünce,
Nasıl mahcup oldum, nasıl utandım!
Kendi gafletimden Hak’tan utandım!
Aldığım nefese ömür bahsetmiş,
Kaldığım kafese kalbi nakşetmiş!
Duyduğum her sese ismi aksetmiş,
Nasıl mahcup oldum, nasıl utandım!
Kendi gafletimden Hak’tan utandım!
Pîr-i Fânî der ki; kafeste teni,
Rabb’im halk eylemiş hücrede geni?
Hakk’a kul eylemiş bendeki beni,
Nasıl mahcup oldum, nasıl utandım!
Kendi gafletimden Hak’tan utandım!
MEHMET ŞAHAN (PÎR-İ FÂNÎ)
09.01.2025 – KİLİS
